Retourtje Kenia

Maandag 3 maart, tijd voor school.
Vandaag ga ik samen met Ngaira en de docenten een planning maken voor de komende weken. We bespreken hoe mijn werkzaamheden eruit gaan zien en wat we samen moeten doen om meer studenten te werven voor de school. Van papa heb ik 4 honderd dollar laptops meegekregen die ik mag achterlaten op de school. De Keniaanse overheid heeft vorig jaar in hun programma opgenomen dat ieder kind in 2015 recht heeft op zo'n laptop. Omdat de Keniaanse overheid nogal corrupt is, is het nog maar de vraag of die er ook echt gaan komen. Naast het opzetten van een administratief systeem, een financieel systeem en een HRM-programma, ga ik dus ook computerles geven. Aangezien ik mijn lieve broertje Floris al bel wanneer ik een word-documentje niet geopend krijg, zal dit vast een groot succes worden! ;-) Achteraf gaat het lesgeven me nog best goed af en blijk ik toch nog een heuse computernerd wanneer ik uitvind hoe het programmeer programma werkt, yesssss!!
Rond een uur of 18.00 loop ik met Simon (het neefje van Ngaira die wegens relatieproblemen tijdelijk bij Ngaira woont) en John (de buurman) naar huis. Het is 40 minuutjes lopen en onderweg komen er allemaal kinderen achter ons aanlopen, ook zij moeten even checken of ik wel echt een blanke ben! Een aantal kinderen kunnen al een beetje Engels en hebben vaak het volgende zinnetje uit hun hoofd geleerd:"how are you fine fine." Ze stellen de vraag en geven tegelijkertijd het antwoord omdat ze nog niet helemaal begrijpen dat het twee verschillende dingen zijn. Het onderwijs in Kenia is in de dorpen erg slecht. Ze leren vooral uit hun hoofd te leren, maar niet het ook echt te begrijpen.

Ook dinsdagochtend ben ik samen met Hélène druk bezig op de school. Er moet nodig opgeruimd en geordend worden, iets waar de Kenianen zelf niet zoveel behoefte aan blijken te hebben, aangezien ze het raar vinden ons te zien ordenen. Na een hele ochtend verplaatst, weggegooid en geordend te hebben gaan Hélène en ik naar de markt. Hier kopen we wat spulletjes voor de school. Savonds bel ik met mijn ouders. Ik zit hier nu bijna een week en heb het nog niet heel erg naar mijn zin, dit komt vooral door de enorme cultuurschok. Ik moet hier echt helemaal terug naar de basis, sochtends een koude douche, lopend naar werk, computerles geven in het aan- en uitzetten van computers, geen internet, geen supermarkt of kroeg in de omgeving, etc. Ook de mensen zijn heel anders. Veel missionarissen hebben al heel lang geleden het ontwikkelingswerk een beetje verpest. Om mensen achter het christelijke geloof te krijgen brachten de missionarissen geld en spullen mee. Als er nu blanke mensen komen, gaat men er automatisch vanuit dat je geld en spullen meeneemt en die achterlaat. Nu heb ik inderdaad ook wat knuffels en laptops meegenomen, maar kom ik hier vooral om kennis over te brengen. De mensen uit het dorp denken dat ik erg rijk ben, en wanneer ik vertel dat ik deze reis helemaal zelf moet betalen zijn ze verbaasd. Ze denken dat alles wat van jou is, ook een beetje van hen is en begrijpen nog niet zo goed dat we voor die spullen en het geld hard moeten werken. Dat is lastig, ook omdat ze me gaan uittesten. Zo zijn zelfs mijn onderbroeken op de een of andere dag ineens verdwenen... Mijn moeder verteld me tijdens ons uitgebreide gesprek dat het niet zo goed gaat met mijn opa, hij eet en drinkt al een paar dagen niet meer en het zou zomaar ineens heel snel kunnen gaan. Na een lange dag en met dit slechte bericht heb ik helaas een niet zo'n goede nacht.

De volgende ochtend, woensdag 5 maart, ben ik samen mer Ngaira en Simon al om 7u op de plaatselijke primary school. Hier gaan we de jonge meisjes en jongens een hart onder de riem steken omdat hun schoolprestaties erg zijn tegengevallen. De vorige dag kreeg Ngaira van de directeur van de school een telefoontje met de vraag of wij langs konden komen om de motivatie van de studenten weer terug te krijgen, een behoorlijke taak. Op de school aangekomen stellen de pubers zich in no time op buiten op het grasveld. Zo'n 70 leerlingen kijken verwachtingsvol naar wat we gaan vertellen. Ik hou een praatje over mijn middelbare schooltijd en studententijd, vertel wat over sparen en over mijn doelen de komende jaren. Ik probeer vragen terug te stellen maar de kinderen zijn erg verlegen. Samen met Ngaira gooien we dan maar even de coconut erin om de boel een beetje los te maken. Een suf dankten dat vooral veel lol oplevert. En het helpt, want al gauw beginnen de meiden en jongens een heleboel vragen te stellen en zijn zee erg benieuwd naar Nederland. Wat ik erg sneu vind is dat deze kinderen nog worden geslagen in de klas, ik vind het dan ook moeilijk naar de d docenten en de directeur van de school te kijken en met ze te praten. Ook het feit dat er alleen maar mannelijke jonge docenten zijn (25-28 jaar), is geen fijn idee. Ik wil niet weten hoeveel kinderen deze mannen bij de jonge meiden gaan verwekken, maar na een gesprek met Ngaira blijkt dit al een aantal keer gebeurd te zijn, gruwelijk!!
Rond een uur of 12 rijden we terug naar Jolem en niet snel daarna word ik door mijn moeder gebeld met een vervelend bericht, mijn lieve opa is vandaag overleden. Het enige wat ik op dat moment wil is naar huis. Gelukkig kan dat allemaal snel geregeld worden, want donderdag 6 maart vlieg ik om 19.00u al naar Nairobi waar ik om 22.40 met KLM weer veilig naar Nederland vlieg. Die donderdag bezoek ik samen met Hélène en Ngaira nog wel het prachtige lake Victoria, het is zo onwerkelijk groot. Ook eten we nog een lekker visie, Ngaira eet hem inclusief hoofd, maar daar pas ik maar even voor. Genoeg avontuur gehad voor 1 week.

Moe maar met een fijn gevoel kom ik vrijdag 6 maart in Nederland aan, papa en Floris staan me op te wachten! Er is zoveel gebeurd in die ene week dat ik de komende weken goed moet gaan nadenken of ik nog terug wil. Ik heb er al zoveel geleerd, en weet dat ik er nog veel meer kan leren, maar het idee dat ik daar een aantal weken helemaal alleen moet zitten (Hélène en Ngaiara moeten ook weer terug naar Nairobi) geeft me geen prettig gevoel. De andere kant van het verhaal is dat het land er zo mooi is, en dat er nog zoveel te zien en te leren valt. Ik heb dus genoeg stof om over na te denken de komende weken!! :-)

Voorlopig dus even geen weblog!! ;-)

Liefs,
Nina